Maçka Akif Tunçel Mesleki ve Teknik Anadolu Lisesi: Gazetecilik

Liseden başlayarak okuduğum okulları da buraya yazayım dedim. Efendim ben Maçka Akif Tunçel Mesleki ve Teknik Anadolu Lisesi | Gazetecilik mezunuyum. Tamamen bilinçsiz bir şekilde annemin tercih kılavuzuna bakıp, bak burası da varmış yazalım mı diyerek tercihlerim arasına giren bir okuldu. Pişman mıyım: yorum yok.

Benim zamanımda özel okullara giriş ile diğer liselere giriş sınavı farklıydı. Yani iki sınav stresi birden yaşadım diyebilirim. Okulda zeki bir öğrenciydim ama sınavda süpersonik bir sonuç alamadım nedense. Eğitim sistemimizin içine tüküreyim. Tükürmek kelimesi en kibar olanı; aklımdan başka şeyler geçiyor ama neyse… Özellerden de Saint Michel Lisesi‘ni kazanmıştım; gerçi Fransız liseleri arasında pek tercih edilmeyeni ama yine de Fransızca yahu! Zaten Özel Okullar Sınavı’na da orada girmiştim. Ama o zamanki olanaklar orada okumama müsaade etmedi. Hâlâ saçma salak bir düşünceyle beni neden oraya göndermediniz, şimdi çok başka yerlerde olurdum deyip duruyorum (Bok olurdum). Alnımızın yazısı, kaderde ne varsa olayına girmek istemiyorum ama daha iyi olacağı nereden belli?

Sınavlara tekrar dönecek olursak eğer, aradan yıllar geçti ve benim kardeşim de aynı sınava girdi. Yalnız o iki sınava değil de tek sınava girdi. Aslına bakılırsa ben ondan daha zeki bir çocuktum ama o benden daha iyi bir sonuç aldı. Birçok özel okuldan burs aldı vs. (kıskanmıyorum). Hatta kaderin cilvesidir ki ön kayıt yaptırdığımız ve benim neden beni yazdırmadınız diye dert yandığım okula tam burslu olarak girme hakkı vardı. Peki o ne yaptı? “İstemiyorum ben Fransız okulu?” dedi. Kimsin nan sen! 30.08.2015 tarihli ek: St. Pulcherie Lisesi‘ne kaydını yaptırdık. asshjfahajkshjkgdjgdkls 😀

Kendi liseme geri döneyim. Benim anlatacaklarım tabii 2002 yılının şartlarına göre olacak. Şimdilerde nedir, ne değildir bilemem. Gazetecilik aslında tam benlik bir meslekti. Gazetecilik demeyelim de basın, yayın, medya, reklam sektörü diyelim genel olarak. Meslek Lisesi deyince insanın aklına direkt elektrik, elektronik vb. bölümler geliyor ama bizim okulda düşünün Plastik Sanatlar, Bilgisayar gibi bölümler de vardı. Hatta okula kaydımızı yaptırırken müdür yardımcısı “Puanı yüksek, bilgisayar bölümüne kaydedelim,” demişti de ben yok yahu gazetecilik iyidir diyerek istememiştim.

İlkokulumun iki adım ötesinde, Maçka’daki bu okul zaten önce binasıyla beni büyülemişti. Okulun mimarı İtalyan mimar Giulio Mongeri. Kendisi bizim okulun dışında, Assicurazioni Generali Han, Bulgur Palas, Karaköy Palas, Maçka Palas, St. Antuan Kilisesi, Taksim Meydanı Anıtı gibi eserlere de imza atmış önemli bir kişilik. Binanın okul olarak harcandığı düşüncesindeyim. Elimde fırsat olsa, eski okulum falan demem direkt müzeye dönüştürürdüm bu muhteşem yapıyı.

Bir deniz manzarası var ki sormayın… Bizim bölüm en üst kattaydı. Asansör vardı ama öğrencilerin kullanması yasaktı. O zamanlar bir de üstüne benim alerjik astımımın azdığı dönemlerdi. Bir keresinde hiç unutmam zor nefes aldığımdan okul yerine hastaneye gitmiştik. Neyse efendim okulun kantini de ana binanın yanında bahçede yer alıyordu. Ben o merdivenleri ine çıka nasıl olduysa bu astım illetinden büyük oranda kurtuldum. Yüzmüş olmamın yararları da yadsınamaz tabii.

Aradan çok zaman geçtiği için hatırlamakta zorlanıyorum tabii. Mesleki derslerimizin yanında bir de matematik, fizik, biyoloji, felsefe gibi dersleri de görmüştük. Günde 10 saat ders mi olur yahu? Sabah git akşam gel fazlasıyla yorucuydu. Niye olduğuna hâlâ anlam veremediğim önlükler giyerdik. Diğer bölümlerin giymesine bir şey demiyorum ama gazetecilik okuyan biri niye önlük giyer? Aa pardon üstümüze manşet sıçrar, haber bulaşır falan.

Öğretmenlerimiz de şahane insanlardı yalan yok. Onların başında da benim için Zehra Yalçınkaya gelir. Beni yer yer içten içe kızdırırdı ama iyi ki de kızdırmış. Şimdi düşününce yaptığı, söylediği her şeyin ne kadar doğru olduğunu bir kere daha anlıyorum. İşe gidip geleyim, maaşımı alayım diye düşünmez, daha fazla ne yapabilirim, bu çocuklara ne katabilirim diye kendini paralardı. Belki düşününce küçük bir şey ama kolumuzdan tutup Nişantaşı’nda sergiye götürmüştü. Zorla benim Boğaziçi Üniversitesi’ndeki Rotary’nin düzenlediği liselerin katıldığı bir etkinliğe götürmüşlüğü de var. Lise anısı anlat anlat bitmez ama ben bunu anlatmak istedim.

Konu Avrupa Birliği-Türkiye’ydi sanırım. Öğrenciler katılacak, tartışacak vs. Dedim ben anlamam Avrupa Birliği falan, fikrim yok katılmak istemiyorum. Yok yok sen yaparsın katılacaksın. İyi dedik katılalım, bizim sınıftan arkadaşım Dilek’le üst sınıflardan yine diğer öğrenciler bir grup oluşturduk. Millet çatır çatır Kıbrıs Sorunu vs. tartışıyor, ben mal gibi bakıyorum. Diyorlar niye susuyorsun konuşsana. Ben dinlemeyi tercih ediyorum falan diyorum. Sayfalarca çıktı alıyoruz, fotokopi makinasını ağlatmışız. Dosyalar, dosyalar… Ortak kararla da marka kıyafetler giymemeyi kararlaştırıyoruz. Hiç unutmam evde üzerinde logo olmayan kıyafet, ayakkabı aramıştım. Boğaziçi Üniversitesi‘ne de ilk gidişimdi. Bayağı büyülenmiştim. İngiltere’ye falan gitmiş hissine kapılıyorsunuz. Neyse, biz gittik bekliyoruz ki böyle tartışma vs. olsun, elimizde koca koca dosyalar, liselerle karışık bir şekilde gruplara ayrıldık. Her grupta da bir Boğaziçi Üniversitesi öğrencisi var. Dedi bu dosyalar ne; bırakın onları, sohbet edelim. O kadar hazırlığa mı, gerilmeme mi yanayım, yoksa dosya dosya belge çıkarışımızın aptallığına mı yanayım bilemedim. Diğer öğretmenlerim Sema Kahraman Vurucu ve İlhan Kocaman‘a da ayrıca teşekkürler.

Bu arada okul ikincisi olarak mezun oldum. Derslerim iyiydi şükür. Sınava çalışmadan 90, 95 alabilen bir yapım vardı (kıçımın kenarı, sanırsın Einstein dediğinizi duyar gibiyim). Okul bitti benim dereceye girdiğimden haberim yoktu; tören mi ne olacakmış mutlaka gel dediler. Okul müdürü ben birinci olacağım diye saat falan almış. Sonra öğrendik ki birinci Bilgisayar bölümünden çıkmış. Sonra Matematik öğretmenim gelip, niye önceden haber vermedin ona göre not verirdik demişti. Adam bana sinir olduğundan (kesin o yüzden) biraz düşük not vermişti. Çalışmamışsın ondan vermiştir demeyin; sınav sorularını ben hazırlıyordum yahu! Neyse, sonra o birinci olan kız (adını hatırlamıyorum sorry) birincilik kontenjanından Boğaziçi Üniversitesi‘ne girdi. Bu yazıda da ne çok Boğaziçi geçti… Tabii o zamanlar bilmiyordum Boğaziçi Üniversitesi‘ne yüksekokulda okurken tekrar yolumun düşeceğini. Lise bittikten sonra ÖSS macerası başladı. Kat sayı sorunu olduğu için dört yıllık bir üniversiteye girmem çok zordu. Ama ona rağmen dershaneye yazıldım (bu gereksizdi işte). ÖSS’ye girdim ama hobi olarak. Sınavsız bir şekilde okul not ortalamamla iki yıl okuyacağım İstanbul Kültür Üniversitesi Halkla İlişkiler ve Reklamcılık Programı‘na tam burslu olarak girdim. Onu da başka bir yazıda anlatırım.