Çekmesene kardeşim! Bırak beni, bırak! Kime diyorum ben. Rahat bırakın beni. Gelmeyeceğim dedim size. Burası da neresi? Ben içeride rahattım, ne yapıyorsunuz? Korkmaya başlıyorum ama. Korkuyorum ben. Avazım çıktığı kadar ağlayacağım şimdi. Alın ağlıyorum, bağırıyorum, istediğiniz oldu mu? Kimsenin umurunda değilim ki ben. Çok korkuyorum. Ne yapacağım şimdi? Bir dakika. Sen de kimsin? Beni öptü. Hala öpüyor. İçimde bu varlığa karşı tarif edilmez bir yakınlık var. Olamaz o da ağlamaya başladı. Dur sen ağlama, bak ben de sustum. Ne oluyor bana böyle? İlk defa gördüğüm birine, ortada hiçbir sebep yokken neden bağlandım birdenbire? Mis gibi de kokuyormuşsun. Sana bir isim bulmak lazım şimdi. O zaman bundan böyle senin adın ‘anne’ olsun.
Korkuyorum anne. Seni sevememekten korkuyorum. Sen beni sevmezsin de ben yalnız kalırım diye korkuyorum. Karanlıktan korkuyorum. Bilerek ağlıyorum ki seni daha çok görebileyim. Her ağladığımda yanıma sen gel anne. Beşiğimi salla, içinde bostancı olan sevdiğim ninniyi söyle bana o güzel sesinle. Yalnız kalırım diye korkuyorum. Beni sakın bırakma anne.
Korkuyorum anne. Sana anne diyememekten. Yürümeye çalışırken her düşüşümde beni sevmekten vazgeçersin diye tekrar kalkıyor, tekrar düşüyorum kıçımın üstüne. Yürümeyi, oyun oynamayı, oturmayı beceremesem de beni yine sever misin anne? En çok da konuşamamaktan korkuyorum anne, sana anne diyememekten.
Korkuyorum anne. Çünkü ilk defa ayrılıyoruz birbirimizden. Başka insanlardan korkuyorum. Burası bambaşka bir dünya anne. Sen yanımda yoksun. Öğrenememekten korkuyorum. Başarısız bir çocuk olsam da beni yine sever misin?
Korkuyorum anne. Kıyaslamandan korkuyorum. Lütfen beni başkalarıyla kıyaslama anne. Kıyasladığın insanlar gibi olamadığım için beni sevmeyi bırakacağından korkuyorum. Sana layık bir evlat olmak için çabalıyorum anne. Daha çok çabalarsam sen de beni daha çok sever misin?
Korkuyorum anne. İstediğin üniversiteyi kazanamadım. Yoksa seni hayal kırıklığına mı uğrattım? Başkalarına benden iftiharla bahsedememenden korkuyorum. Ben mutluyum desem sen de mutlu olur musun anne?
Korkuyorum anne. İş bulamamaktan. Senin istediğin işi bulamamaktan. Senin hayal ettiğin paraları kazanamamaktan korkuyorum. Seni mahcup etmekten. Hayal ettiklerini gerçekleştirememekten korkuyorum.
Korkuyorum anne. Sevdiğim insan bana, anneni benden daha çok seviyorsun der diye, ana kuzusu der diye korkuyorum. Varsın desin. Ben her zaman kuzuyum zaten senin gözünde. Sevimli ve küçük görülerek kesilmeyen bir kuzuyum. Büyüdüğümdeyse herkesin bir parçamı kopartıp, iştahla yemek isteyeceği bir kuzu. Benden bir parça almalarına izin verme anne.
Korkuyorum anne. Çocuğuma senin baktığın gibi bakamamaktan. Örnek biri olamamaktan. Sevgimin yetersiz gelmesinden. Beni bu kadar çok nasıl sevdiğini bana da öğretir misin anne? Çocuğumun beni benim seni sevdiğim gibi sevmemesinden korkuyorum.
Korkuyorum anne. Çünkü artık yoksun. Yanımda değilsin. Beklemediğim bir anda beni yalnız bıraktın. Benim seni ne kadar sevdiğimi sana yeterince söyleyememiş olmaktan korkuyorum. İlk gün senin bana ağladığın gibi şimdi ben de sana ağlıyorum. Seni unutmaktan korkuyorum anne hem de çok korkuyorum.
Güven
Allah seni bildiği gibi yapsın Güven.
Aslında hata bende; 5 aylık, çiçeği burnunda, yaşı gözünde bir anne olarak ne diye "Korkuyorum Anne" başlıklı bir yazıyı okuyorum ki?! Ağlamak için sebep ararmış gibi…
Anneler çocuklarını koşulsuz severler. "İçin" severler, "Rağmen" severler, şarta bağlı sevmezler; çünkü severler!
Anneler çocuklarının yakınında olamasalar bile hep yanındadır. Annelerin sevgisinden şüphe edilemez. Anneler, sonsuz bağışlayıcı ve unutkan varlıklardır.
Kimse korkmasın.
Yazdığım yazıyı tekrar okudum da birçok yerini bugün olsa daha farklı şekilde yazardım kesin.
Anneler çocuklarını koşulsuz severler ama bunu belli etmezler diyelim o zaman.. Bence insanlar korksun, korkmak kötü bir şey değil.
Anne olduğum için bu kadar rahat yazdım, çocuklar anneleri kendilerini sevmez diye korkmamalı. Yoksa korkmak iyidir. Adama pratiklik kazandırır, hızlı çözüm yolları buldurur (;