Çikolata Krizi

‘Ben bir çikolata bağımlısıyım. Ben bir çikolata bağımlısıyım. Ben bir çikolata bağımlısıyım…’ Alın söyledim işte. İstediğiniz oldu mu? Şimdi bana biraz çikolata verin de bu konu burada kapansın!

Çikolatayı seviyorum. O beni seviyor mu? Bilemem. Bildiğim bir şey var ki ben onun kölesiyim ve beni azad etmedikçe ondan ayrılmam imkansız. En umulmadık zamanlarda beni bir çocuk oyuncağı gibi ayağında oynatmayı çok iyi biliyor. Krize sokuyor beni: Çikolata Krizi. Gecenin bir yarısı insan gibi televizyon seyrederken beynime hain sinyallerini yollamaya başlıyor. “Beni unuttun gene. Gelsene yanıma. Bir ısırıktan bir şey olmaz…” Bu sinyaller sonrası istemsiz bir şekilde ayaklarım mutfağa gidiyor. Peynir arayan aç fareler gibi orayı burayı karıştırdıktan sonra aradığımı bulmanın mutluluğuyla bir ziyafet çekiyorum. Bu ziyafetin etkisi de çok fazla sürmüyor orası ayrı konu. Eğer evde çikolata yoksa ve saat geçse mümkünse yanımda durmayın. Çünkü ben böyle bir durumda kana susamış vampire dönüşüyorum. Mantıklı şeyler düşünemez hale geliyorum ve çikolata isteğiyle oraya buraya saldırıyorum. Çikolata yoksa kaşık kaşık Nutella yemişliğim çoktur. Ama bana öyle geliyor ki çikolata da sigara gibi bir şey. Bir kez yedikten sonra bırakamıyorsun. Yarım saat sonra aklına tekrar geliyor ve canın istiyor. Bir nevi bağımlılık. Bazı insanlarda bu bağımlılık kilo, sivilce gibi kötü sonuçlar doğurabiliyor. Ama benim üzerimde kötü bir etkisi yok neyse ki. Olaya sadece çikolata üzerinden bakmak da oldukça yanlış. Profiterol ve ekler de vazgeçemediğim çikolatalı tatlılardan. Bana bir kutu ekler verin ve arkamdan kapıyı yavaşça kapatın.

Bu yazıyı hızlıca noktalıyorum çünkü her çikolata yazdığımda bilinçaltımda ‘Ülker Çikolata Gofret’ sesleri yankılanıyor. Sizin de canınızı çektirdiysem kusura bakmayın. Gidin istediğiniz kadar çikolatayı tadını çıkartarak yiyin. Dünyevi zevklerden mahrum kalmayı kim ister!