Ben sustum, hep sustum.
Onlar konuştu, hep konuştu.
Onlar konuşmayı sevdi, bense susmayı.
Onlar konuş dedikçe ben sustum,
ben sus dedikçe onlar konuştu.
Konuştu, konuştu, konuştu.
Sussalar bir daha hiç konuşamayacaklarmış gibi,
konuşmaktan korkan insanlar gibi,
sonsuzluk gibi
konuştular.
Bense hep sustum
ve dinledim.
İçi boş lafları,
uzayın derinliklerine yollanan öğütleri,
günahkar dedikoduları,
onları, bunları ve şunları.
Hep dinledim.
Belki de konuşmaya fırsat olmadı
ya da konuştum sesim duyulmadı.
Aslında gerek de olmadı.
Kendi sesleri içinde,
kendi dünyaları ve düzensiz dizeleri içinde
aykırı bir sese gerek olmadı.
Onlar konuştu ben dinledim.
Ben sustum onlar konuştu.
Onlar konuştu ben sustum.
Sustum, sustum, sustum.
Sonunda dilim
örümcek ağlarıyla dolu mağaradan gün ışığına çıktı
ve ben konuştum.
Eşhedü enla…
Güven | 01·07·12
Ben sevdim bu paylaşımı 🙂 Belki de blogumun adı Ben Sustum Onlar Konuştu olduğu içindir:))
şok şok şokella. 😀 yeni farkettim desem. :)) o zaman bu yazı benden size gitsin. 🙂
teşekkür ederim:))
cok tekrarlarmisin o biraz sıktı, ama Kahverengi'den sonra favorim bu oldu Güven hehehe 🙂
tekrar iyidir. :))
Bi ömür susmak… Ve tam o an, o dakika.. sadece o tek kelime..
Güzelmiş. 🙂
teşekkürler. :))
hmm.. tadı damakta kalan bir şiir, devamını beklerim 😉
Teşekkürler, devamı yok. 😀
😀 gelir de uzatmanın anlamı yok =)
başka şiir(ler)e..